انسان باید در چهارچوبی از قواعد، امرونهی‌ها و محدودیت‌هایی که محیط اجتماعی وی را می‌سازند، نیازش را تأمین کند. محیط تحصیلی، یکی از این محیط‌هاست که خود مستلزم سازگاری است. توانایی دانش آموزان در وفق دادن خود با سطح انتظارات معلم، شرایط تحصیل و توقعاتی که همسالان از آن‌ها دارند، نشانگر میزان سازگاری دانش آموزان است.
سازگاری تحصیلی[۱] به‌عنوان یکی از ابعاد سازگاری روانی - اجتماعی قلمداد می‌شود و پژوهشگران تعلیم و تربیت آن را مورد توجه قرار داده‌اند. عوامل متعددی نظیر خانواده، اجتماع، وضعیت اقتصادی، عوامل فردی و بین فردی در آن دخیل‌اند. سازگاری مهم‌ترین نشانه سلامت روان‌شناختی است و با حوزه‌های عاطفی، اجتماعی و آموزشی مرتبط است (لاخانی، جین و کندل،۲۰۱۷). درواقع سازگاری تحصیلی ناظر بر توانمندی فراگیران در انطباق با شرایط و الزامات تحصیلی و نقش‌هایی است که در مدرسه به‌عنوان یک نهاد اجتماعی فرا روی آن‌ها قرار می‌دهد (پتیوس[۲]، ۲۰۰۶؛ اندرسون، گاونو کوک، ۲۰۱۶). سازگاری تحصیلی را می‌توان به‌عنوان داشتن نگرش‌های مثبت نسبت به اهداف تحصیلی وضع‌شده، کامل کردن نیازهای تحصیلی، مؤثر بودن تلاش‌های فراگیران برای رسیدن به این شروط و نگرش مثبت به محیط تحصیلی بیان کرد (سینها و سینگ،۲۰۱۴). ازجمله عواملی که می‌تواند سازگاری تحصیلی را تحت تأثیر خود قرار دهد ویژگی‌های فردی و شخصیتی افراد میباشد.
[۱] -Academic Adjustment
[۲]-Pettus
